Scott

Ileostoma sedert 2006
Land: Verenigd Koninkrijk
Beroep: Politieman
Hobby's: Sporten

Ik wilde géén stoma!

Ik heb altijd een heel actief leven geleid met veel fysieke activiteiten en ik ben altijd gezond geweest.

In augustus 2006 kreeg ik buikpijn en diarree en voelde ik me heel zwak. Mijn arts behandelde me voor een darminfectie. De week daarna werd het erger en had ik momenten dat de pijn zo heftig was dat ik lag te kronkelen op de wc-vloer. Toen ik enkele weken later werd opgenomen in het ziekenhuis, had ik veel gewicht verloren; ik was van 80 naar 55 kg gegaan. Ik was zo zwak dat ik niks meer kon. De stomaverpleegkundige kwam een aantal keren langs om met me te praten en de locatie van een eventuele stoma te bepalen, maar iedere keer stuurde ik haar weg. Ik wilde gewoon geen stoma! Ik had op internet gezocht en wat ik daar zag en las over stoma's gaf mij een beeld van een leven waar ik niet positief tegenover kon staan.

Na enkele dagen kwam de arts die mij vertelde dat het een zaak van leven of dood werd als ik niet voor de operatie zou kiezen. Samen met de stomaverpleegkundige kozen we de juiste plaats voor mijn stoma. Ik vond het heel belangrijk dat ik nog steeds mijn politie-uniform zou kunnen dragen. Toen ik wakker werd, voelde ik me vreselijk beroerd. Ik lag in bed en dacht: 'nu ga ik dood' maar de chirurg kwam me vertellen dat de operatie was geslaagd.

Mijn vrouw was fantastisch

Mijn vrouw, met wie ik 5 jaar samen was, zocht me elke dag op in het ziekenhuis en is een geweldige steun voor me geweest. In eerste instantie wilde ik niet naar de stoma kijken, maar op een dag stond ze erop dat ze bij me bleef toen mijn stomazakje werd verwisseld. Ik keek naar haar en ze toonde zich helemaal niet ongemakkelijk. Dat heeft me enorm geholpen.

Na mijn ontslag uit het ziekenhuis was ik zo zwak dat ik zelfs hulp nodig had bij het douchen. Ik was vastbesloten te revalideren en had voor elke week een doel gesteld. De eerste week begon ik mijn training door één blokje om te wandelen, de week erna twee blokjes en zo verder. Ik moet toegeven dat er dagen waren dat ik mezelf niet kon motiveren, maar dan zorgde mijn vrouw er wel voor dat ik het huis uit ging.

Sporten is een deel van mijn leven

Ik ben altijd heel sportief geweest en wilde weer conditie opbouwen. Toen ik in het ziekenhuis lag, las ik over een brandweerman met een stoma en hoe dat geen invloed had op zijn privéleven of zijn werk. Ik vergeleek mijzelf met hem omdat ik ook een lichamelijk zware baan heb als politieman in een SWAT-team, en ik had geen behoefte daar iets aan te veranderen. Ik houd van mijn baan en werkte daar al 6 jaar. Het is lichamelijk veeleisend werk en ik moest weer terug zien te komen in mijn vroegere conditie.

Drie maanden later ging ik weer aan het werk en een jaar na de operatie nam ik deel aan een wedstrijd tussen het SWAT-team en het parachutepeloton. We moesten 10 mijl hardlopen met volle bepakking (15 kg) en ik kwam binnen vóór 5 van mijn collega's. Ik was heel trots op mijn prestatie. Ik had de fout gemaakt dat ik er geen rekening mee had gehouden dat ik zonder de dikke darm meer vocht en zout nodig had, dus toen ik de finish bereikte, had ik kramp in mijn benen.

Voedingsbeperkingen

Van het ziekenhuis kreeg ik een lange lijst met voedingsmiddelen waarmee ik moest oppassen. Dat waren zoveel beperkingen dat ik het lastig vond om te kiezen wat ik kon eten. Veel voedingsmiddelen op de lijst waren precies wat ik normaal gesproken at. Op een reis naar Turkije 2 maanden na de operatie moest ik veel dingen eten die op de lijst stonden, groeten en fruit, simpelweg vanwege het feit dat het voedsel van het vakantieresort niet te eten was. Dat veranderde alles omdat ik ontdekte dat ik het zonder problemen kon eten en nu beperk ik me nu helemaal niet meer in wat ik eet.

Anderen helpen

Ik doe elke dag mijn oefeningen in een park in de buurt, samen met onze grote hond. Ik loop hard en druk mezelf 10 keer op bij elk bankje op de route. Op een dag stond een vrouw naar me te kijken. Ik vroeg haar of ze hulp nodig had maar ze wilde alleen maar weten hoe ik mijn manier van trainen volhield. Ik vertelde haar dat zij dat ook kon, maar nee, ze had een stoma. 'Ik ook' zei ik, en ik moest het haar laten zien want ze wou me niet geloven. We hadden een prettig gesprek en ontmoeten elkaar nog steeds. Ze doet nu aan power walking.

Zoals ik al eerder vertelde, hielp het mij enorm om het verhaal te lezen van de brandweerman die ongehinderd zijn werk kon doen nadat hij een stoma had gekregen. Ik had graag met zo iemand willen praten toen ik in het ziekenhuis lag, dus ik ga nu zelf regelmatig bij patiënten op bezoek om met hen te praten over het leven met een stoma.

Geen beperkingen

Net als de beperkingen in verband met voeding, werd mij verteld dat ik niet zou kunnen fitnessen zoals voorheen omdat de zware gewichten niet goed zouden gaan met mijn stoma. Ik heb heel langzaam maar zeker de intensiteit van mijn training verhoogd en train nu net als voor mijn operatie.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat je jezelf geen beperkingen oplegt, maar dat je doelen stelt en die probeert te bereiken zonder jezelf te hard te pushen. In november 2008 ben ik getrouwd met Sadie en in augustus 2009 werd onze gezonde zoon Harley geboren.

Ik kan mijn stoma weer laten opheffen, maar mijn leven gaat erg goed en de stoma vormt geen belemmering voor mijn leven en onze levensstijl. Ik weet nu wat ik heb en heb er totaal geen problemen mee, dus ik denk niet dat ik de hersteloperatie laat doen.